Εν όψει της Κυριακής των Βαϊων και της Μεγάλης Εβδομάδος, κάναμε την ανατροπή και συναντηθήκαμε την Δευτέρα 7 Απριλίου στο Morley House, με ένα βιβλίο που συζητήθηκε πολύ και προβλημάτισε ακόμη περισσότερο.
Ο Ανδρέας Νικολακόπουλος με το βιβλίο «Σάλτος», μια συλλογή από αυτοτελείς ιστορίες είναι ένας ταξιδευτής στον χρόνο, στους τόπους και στις ζωές των ανθρώπων, θεματοφύλακας της διαχρονικής μας μνήμης. Με εξοπλισμό μύθους, παραδόσεις, ιστορίες, έθιμα, συνήθειες και παρελθόν και εργαλεία τον μαγικό ρεαλισμό, σουρεαλισμό αλλά και την ωμή και ειλικρινή αποτύπωση των συμβάσεων της ζωής, κυρίως στις μικρές κοινότητες αποτύπωσε ιδιαίτερα ανάγλυφα την άβυσσο της ανθρώπινη ψυχής, την ανάδειξη της υποκρισίας των κρατούντων ηθών καθώς και την περιήγηση σε περίκλειστες ομάδες και συντεχνίες επαγγελματικές – άλλοτε τους καρβουνιάρηδες στο Διαπόρι, άλλοτε τους ρετσινάδες των βουνών και άλλοτε τους αυτόχθονες Ινδιάνους. Και αρκετές άλλες ιστορίες.
«Η γνώση των πραγμάτων δεν έχει να κάνει με την ευτυχία. Αυτό ήταν θέμα απόφασης. Όπως και η δυστυχία. Δεν υπάρχει τίποτε σταθερό πέρα από τον νου του παρατηρητή.»
Οι ιστορίες του θυμίζουν αρχαία τραγωδία ή δημοτικό τραγούδι καθώς διερευνούνται τα όρια του ανθρώπινου ασυνείδητου αλλά και της ανθρώπινης συνείδησης, του αρχέγονου φόβου, του πλέον ποταπού ενστίκτου του φονικού, συλλογικού ή ατομικού. Περιγράφει την σαγήνη της διαστροφής ελέγχοντας τα όρια της αντοχής και της ανοχής του αναγνώστη.
Η αφηγηματική δεινότητά του είναι καθηλωτική για τον αναγνώστη. Ξεκινά ως παραμύθι αλλά καταλήγει, στις περισσότερες των ιστοριών ως γροθιά στο στομάχι αλλά πιό πολύ στην συνείδηση του. Οι περιγραφές του δημιουργούν έντονες εικόνες και το απόλυτο υπόστρωμα όχι για να μπει ο αναγνώστης στην ιστορία αλλά να γίνει τμήμα της. Χρησιμοποιεί όλες τις αισθήσεις με την εικονοπλαστική γραφή του (όραση, ακοή, όσφρηση, αφή, γεύση)
«Η ίδια δασκάλα που πέρασε μέσα μου την αγάπη για τις ομηρικές λέξεις, που καιρό μετά τις μπόλιασα με τις λέξεις του χωριού, φτιάχνοντας μια δική μου γλώσσα, πότε αρχαία αστική και πότε σύγχρονη βουνίσια, μα συνήθως μπερδεμένη ανάκατα και καθαρά προσωπική».
Εν όψει των Αγίων ημερών που έρχονται, είθε η Ανάσταση του Θεανθρώπου να μας δείξει το δρόμο προς την αγαλλίαση και την απόλυτη, την πραγματική ευτυχία. Ας εστιάσουμε στις όμορφες, μικρές απολαύσεις της ζωής. Η αγάπη είναι ένα αίσθημα τόσο δυνατό, που μπορεί να κάνει τον κόσμο που ζούμε καλύτερο! Στο χέρι μας είναι, λοιπόν, να τον ομορφύνουμε. Και ας μην φοβόμαστε τα συναισθήματά μας – είναι δείγμα ότι «ζωή πέρασε από τη ζωή μας» που λέει η ποιήτρια.
Καλή Λαμπρή!
Ανδρομάχη Καρανίκα – Δημητριάδου,
Συντονίστρια
Post a comment